Trips

Hallo allemaal! Hier weer een bericht vanuit Paramaribo! Het was een drama met internet, maar het lijkt erop dat alles het weer gaat doen (nog niet voor de volle 100%, maar dat komt wel). Ik heb weer een hoop gedaan. Op de stage gaat alles ook goed. Donderdag a.s. lekker vrij i.v.m. Hemelvaartsdag. Dus dan gaan we lekker op stap.
Uitgaan is hier super leuk, hebben we vannacht uitgetest en ik ben druk bezig met salsalessen. Heb het hier goed naar mijn zin. Ik ga zo weer met Stephanie uit eten. Doen we bijna iedere avond, omdat het eten uit het ziekenhuis niet veel is en door het slapen hebben we bijna alle maaltijden gemist aangezien we vanochtend pas om half 7 thuis waren!!
We hebben wat trips gemaakt. Lees en geniet!! En lach niet te hard!!

Nick en Simon

Vrijdag 4 mei: We zijn met een groep meiden naar Nick en Simon geweest. Ze traden op in een grote tent in de tuin van hotel Torarica. Het was super gezellig en heel druk. Er waren een hoop Nederlanders. Ze zongen een aantal nummers van zichzelf en ook een aantal nummers van anderen.
Ik was aan het filmen en toen kwam een man met een grote camera naar mij toe en zei dat hij me wilde filmen terwijl ik aan het filmen was. Ik vond het nogal vreemd. Later kwamen we er achter dat Nick en Simon hun eigen docu-soap krijgen en dat er daarvoor gefilmd werd. Dus misschien kom ik wel op tv! Peggy moest ook nog met de manager op de foto en dat werd ook gefilmd. Dit alles moet in september op tv komen.
Toen het afgelopen was, kwam Simon nog naar de tent terug. Toen zijn we nog met hem op de foto gegaan. Het is een beetje een arrogant typ. Hij deed de hele tijd uit de hoogte. Viel me erg tegen. Op het podium deden ze namelijk heel leuk, maar nu waren ze heel anders.
Nick was nergens te bekennen. We hoorden dat hij bij het zwembad zat en daar ben ik met Peggy gaan kijken. Hij was daar inderdaad, met twee meisjes. We zijn met hem op de foto gegaan. Ook zo’n uit de hoogte gevallen type. Beetje stom allemaal.

Matapica

Zaterdag 5 mei: We zouden om 9 uur opgehaald worden. Maar de Surinamers nemen dat altijd wat ruimer dus ons busje kwam om 5 voor half 9. Leroy (de man waar we de trip mee geregeld hadden) ging ook mee. Hij had een gids bij zich en een chauffeur.
Daarna gingen we Malou, Ilja, Peggy en Evi ophalen en daarna Rianne en Kim. Hierna reden we door naar Commewijnen. Daar zijn we in een bootje gestapt en werden we naar de overkant gebracht van de Surinamerivier (of de Commewijne rivier, dat weet ik niet zeker, want die twee lopen in elkaar over). De gids ging met ons mee en Leroy en de chauffeur gingen met de auto naar de andere kant.
We kwamen aan in Nieuw Amsterdam. Daar kregen we een rondleiding. We zijn naar het fort van Nieuw Amsterdam geweest en het openlucht museu. Daar had je kanonnen uit de oorlog en kruithuizen. We kregen veel informatie. We hebben veel gelopen. Op een gegeven moment kwamen we op een deel waar je de Surinamerivier en de Commewijnerivier samen kon zien komen. Daar zag je echt een witte lijn lopen van het water dat tegen elkaar aan ‘botst’. We moesten daar wachten totdat Leroy kwam. We zijn toen in de auto gestapt en naar Marienburg gereden. Daar heb je een grote fabriek waar ze vroeger rum maakten (van 90%). Daar kregen we een rondleiding en een man die daar gewerkt heeft, heeft ons alles uitgelegd.
Daarna gingen we met de boot de rivier over en daar gingen we lunchen. Een mevrouw had Sautosoep gemaakt (als ik het goed schreef). Het zag er heel vies uit, maar ik had honger, dus ik ben gewoon gaan eten. Er was niks anders. Er ging een ei in en rijst. Het was heel lekker! Hier hebben ze echt eten, daar moet je niet naar kijken, maar gewoon eten.
Na het eten zijn we naar de andere kant van het dorpje gegaan, waar we in een korjaal (bootje) zijn gestapt om naar Matapica te varen. We hadden in totaal 3 korjaals nodig om met z’n alle mee te kunnen. Het water stond laag, waardoor de boten moeite hadden met varen. De motor liep elke keer vast. Het was wel heel mooi om te zien. We zijn door moerasgebied gevaren. Ik zat met Malou en Rianne in een boot. Er was een soort dijk tussen de rivier geplaatst en daar moesten we de boot overheen duwen. Toen konden we weer verder.
Onderweg hebben we nog de ogen gezien van een kaaiman. Hij was te snel weer onderwater.
De zon brandde héél erg. Iedereen was verbrand. Ik heb op een gegeven moment zelfs mijn hoed opgezet, omdat mijn voorhoofd zo was verbrand. Ik had me wel ingesmeerd met factor 20!!
Onderweg heeft onze stuurman nog vissen uit een visnet gehaald dat door het water was gespannen. Er zaten 3 vissen in, waarvan ook hele grote. Eén vis was Talapia, dat eten mama en ik altijd, want dat mag van Sonja. Hij gooide de vissen in de boot en die hebben we meegenomen.
Het laatste stukje moesten we door veel moeras. Ik zag echt geen systeem in dat gebied, maar we zijn uiteindelijk toch aangekomen. Het laatste stuk werden we heel nat, omdat de wind daar ook zo sterk was. Het was echt een super leuke tocht.
We kwamen aan op Matapica. Een paar mannen hebben daar een kamp opgezet waar zij toeristen ontvangen. Wij waren de 2e groep, zo nieuw was dat kamp. Het kamp bestaat uit een tent waar de leiders slapen, een hutje waar gekookt wordt en twee hutten waar de gasten kunnen slapen. Er kunnen 4 personen in 1 hut. Er zit ook een stapelbed in. Het was echt heel leuk ingericht. We hadden alleen veel last van Wasi Wasi’s (zo noemen ze wespen in het Surinaams als ik me goed heb laten informeren). Ik sliep met Ilja, Malou en Stéphanie in een hut.
Toen we gesetteld waren konden we op het strand gaan liggen. Ik was al zo verbrand dat ik daar eigelijk geen behoefte aan had. We hebben nog een stuk gewandeld om te kijken of we toevallig al schildpadden tegen kwamen, maar we hadden pech.
We konden niet douche! We moesten ons wassen met een kommetje met water uit een regenton. Primitief, maar wel heel grappig. De wc was ook een ramp. Die kon je niet doortrekken. Je moest de wc doorspoelen met water. En dat water moest uit een soort vijvertje gevist worden. Dan zijn de douche en de wc van het internaat toch niet zó erg.
’s Avonds is er voor ons gekookt. Ze hadden kip met rijst gemaakt (als we eigelijk iedere dag eten, maar dan lekkerder) met bakka bana en salade. Dit was heel lekker.
Rond half 10 nam een man ons mee om schildpadden te kijken. We hebben er in totaal 4 gezien: 3 Lederschildpadden (reuze schildpadden) en 1 greenschildpad (die is wat kleiner). Het was echt zó gaaf om te zien. We mochten alleen geen foto’s maken met flits en het was zo donker dat je zonder flits gewoon geen foto’s kon maken. Malou had per ongeluk toch een foto gemaakt met flits. Super goed gelukt, alleen die man werd goed boos. Maar die foto krijg ik nog wel.
We hebben gezien hoe de schildpadden eieren leggen. Dit gaat allemaal heel langzaam, maar ja het zijn ook schildpadden. Die beesten leggen zo veel eieren, dat is echt niet normaal. En ze zijn groot! De grootste schildpad die we gezien hebben was 1,64 meter!! Dat was echt indrukwekkend! Het was zo super om dit allemaal te zien. Ik heb nog wel een stukje gefilmd, hoop dat dit gelukt is.
Om een uurtje of 1 lagen we in bed. Ik was echt heel moe. We waren de hele dag al op stap.
Om 7 uur waren we er al weer uit. Die man die ons de schildpadden had laten zien zei dat er om 6 uur misschien ook nog wel schildpadden te zien waren en dat we dan wel foto’s konden maken, omdat het dan al licht was. Ik werd om kwart voor 6 wakker, maar ik hoorde niemand (Peggy zou ons wakker maken), dus ik ben maar gewoon verder gaan slapen. Toen kwamen we er dus om 7 uur uit. Er was geen schildpad meer te zien dus toen zijn we maar een spelletje gaan doen. Eerst hebben we een spelletje gedaan van Rianne, dan moet je bonen verkopen, en daarna hebben we ‘Wie ben ik’ gespeeld. Je moest dan een stuk wc-papier om je hoofd heen wikkelen en daar schreef iemand dan op wie je was en dat moest jij dan raden. Dit was echt heel grappig.
We gingen met de helikopter terug. Die moest 3 keer op en neer vliegen, anders paste het niet. Eerst zijn Peggy, Evi en Malou gegaan, daarna Leroy met Kim en Rianne en als laatste Ilja, Stéphanie en ik. Het is de hele tijd super weer geweest en toen de heli ons kwam halen, begon het gigantisch hard te regenen. De piloot had de deuren eruit gehaald, omdat het zo warm was, waardoor wij dus zeik nat werden! Het was echt super gaaf ik die heli! Steef zat voorin en ik achterin met Ilja. We moesten zo’n koptelefoon op om te communiceren. We hebben foto’s gemaakt en ik heb nog geprobeerd te filmen maar het regende zo hard, maar ik denk wel dat het gelukt is.
We waren echt zeik nat geregend. We landden op ‘Zorg en Hoop’ en vanaf daar werden we met de auto naar huis gebracht. We moesten binnen wachten, omdat het zo hard regende. We waren uiteindelijk rond 14.30 uur thuis.

Jeepsafari

Zaterdag 12 mei zijn we op jeepsafari geweest. We zouden om 9 uur worden opgehaald. Maar de Surinamers waren natuurlijk weer later. Rond half 10 kwam er een soort pick-up truck en dat was dus onze ‘jeep’. Er zaten twee mannen in. We zijn toen Kim en Rianne gaan ophalen. En later de rest. Leroy ging niet mee, die ging met een andere groep mee naar Matapica.
Toen begon de safari. Wij hadden een chauffeur die echt niks te melden had. Elke keer als we vroegen waar we heen gingen, kregen we als antwoord ‘rechtdoor’. Ja hallo! Dat begrijpen we ook wel. Erg gezellig was hij dus niet.
Na een uur begon de ellende al: Politiecontrole! Je zou denken ‘niks aan de hand’, maar de meneer uit de andere jeep had geen rijbewijs bij zich. Héél slim dus! Wie gaat er nou mee op jeepsafari als gids en neemt dan zijn rijbewijs niet mee?! Dan mag het IQ wel heel laag zijn. Die mannen hebben geluld als Brugman en uiteindelijk met het verhaal dat hij ‘m vergeten was, mochten we verder. Lekker slimme zet.
We zijn als eerste naar een dorpje gereden dat heet ‘Vier Kinderen’. Vraag me niet waarom, want wij kregen er geen uitleg bij. Ik vroeg wat we hier gingen doen ‘Ja weet ik niet’. Beetje raar allemaal.
Daarna zijn we richting Colakreek gereden. Er lag veel modder en plassen water en toen zei ik dat we mochten hopen dat we niet vast kwamen te zitten. En 5 tellen nadat ik dat gezegd had, zaten we vast met de jeep in de modder. Die gozer wist ook echt niet hoe die moest rijden en die andere jeep was al uit het zicht. Onze minkukel had het telefoonnummer van de andere minkukel niet dus daar stonden we dan in de ‘middle of nowhere’ met ze vijfen. Onze meneer had meerdere malen geprobeerd om uit de modder te komen, maar het lukte niet. Hij had Leroy gebeld en het nummer van die man in de andere jeep gevraagd. Na een half uur kwamen de hulptroepen: de andere jeep. Ze hadden een touw bij zich en probeerde daarmee onze jeep uit de modder te trekken. En ja, je raadt het al, toen brak het touw. Erg leuk allemaal. En het was zo gigantisch heet en de schaduw was nergens te bekennen.
Na lang zwoegen en uitgraven is het de mannetjes toch gelukt om de jeep uit de modder te krijgen! En we konden weer verder.
Na even rijden kwamen we aan bij Colakreek. Dat is een kreek met water dat een colakleur heeft. De meeste zeggen dat het een plek is waar je ooit een keer moet zijn geweest. Het was wel leuk om even te zien, maar ik vond het niet zo bijzonder. Het was een soort aangelegd strand langs een kreek. We hebben daar even gezeten, sommige hebben gezwommen en daarna zijn we verder gereden.
We zijn via Zanderij (Airport) gereden richting Paranam. Dat is een dorpje waar we wat gingen eten. Het was toen onder andere al 2 uur. Ik heb sautosoep gegeten en de rest bami. Het was heel lekker.
We gingen verder richting Baboenhol. Om hier te komen moesten we een hele lange bauxietweg over. Alles was rood van het stof. Zelfs de bomen. We reden langs Overbridge, hier kan je ook zwemmen enzo. Daar moeten we nog een keer heen.
Toen kwam het volgende deel van onze indrukwekkende jeepsafari. De auto kapte er opeens mee. Altijd heel leuk, als er voor de rest niemand in de buurt is behalve een paar boscreolen. Er was een of andere kabel doorgebrand en de auto kon helemaal niet meer starten. Daar sta je dan voor de 2e keer met pech. Het werd echt steeds leuker. Onze man ging onder de motorkap, maar ja niks lukte. Uiteindelijk kwam er een auto aan en die heeft ons geholpen. Hij probeerde eerst de auto aan te drijven (als ik het goed zeg, mijn autokennis is niet zo heel goed). Er ging dus een touw tussen de twee auto’s en rijden maar! Dit had dus geen effect. Toen hebben de mannen iets gedaan onder de motorkap, een of ander nieuw stukje kabel geplaatst ofzo. Toen deed de auto het weer!
Wij verder gehobbeld. Het was een weg waar ik eigelijk nooit meer over heen wil, maar het is volgens mij de hoofdweg van de binnenlanden. Hier moet ik geloof ik ook over als ik naar Brokopondo ga.
Er zitten allemaal mega grote gaten in de grond en die man scheurde met zo’n 120 km/uur over die weg. Zijn kilometerteller deed het nog geen eens. Na zo’n uur gereden te hebben hoorden we opeens een gigantische klap! Ik dacht dat de uitlaat er nu onderuit was gevallen! Ik werd helemaal gek! Maar ik was niet de enige. We gingen de auto uit om te kijken. De achterkant van de auto was eraf gevallen. Vraag me niet hoe dit allemaal mogelijk was! We werden hier echt super melig van. Dit was echt te stom voor woorden allemaal. Alleen onze auto had die problemen!
De meneer heeft de achterkant toen maar vastgebonden aan de auto met een touw en toen gingen we verder.
We kwamen aan bij Baboenhol. Dit was echt een supermooie plek in de binnenlanden langs de Surinamerivier. Een baboen is een brulaap. Omdat die daar zijn, hebben ze dit dorp zo genoemd. We konden daar gaan zwemmen en even relaxen. Ik heb hier ook superleuke foto’s gemaakt.
Rond kwart over 5 gingen we weer weg. Er kwam regen. We zagen dat zo over de Surinamerivier aankomen. Dat was echt heel mooi om te zien, maar niet goed om te hebben. Die wegen waren al zo slecht en dan gaat het ook nog regen (en echt TROPISCH regen!!) dus het werd één grote modderzooi! En toen moesten we met onze niet-goed-kunnen-rijden-chauffeur terug over de modder. Het begon steeds harder te regen. Dit was echt niet leuk.
We zouden nog naar een Indianendorp gaan waar ze pottenbakten. Voor mij hoefde het niet zo, maar de rest wilden wel. Het heet Tabendadorro. Het was echt een heel klein dorp. Het was wel mooi met veel wit zand. We zijn er niet lang geweest. En daarna gingen we door in de regen.
De weg werd steeds slechter en het begon toen ook nog te onweren. Het werd echt steeds leuker. Ik was zo blij toen we weer op een gewone weg reden!
Eindelijk kwamen we aan in Paramaribo. Het was echt een heftige jeepsafari waarin we echt alles hebben meegemaakt!

Ja lang verhaal maar ik moest het allemaal aan jullie kwijt!! XX