Stage en nog veel meer!!!

Hey allemaal!

Hoe is het weer in Nederland? Hier redelijk. Het heeft weer veel geregnd.
Het gaat hier allemaal goed. Super naar mijn zin.
Donderdag 17 mei uit eten geweest. Het begon zo hard te regenen en naar binnen te waaien dat ik echt spijt had dat ik geen TRUI had meegenomen! Het was gewoon echt koud! Na het eten zijn we super lekkere milkshakes gaan drinken bij Queens. Echt zoooo lekker! Mc Donalds is er niks bij!
Eergisteren lekker in een salsabar geweest en vanavond weer salsalessen. We zijn ook nog naar het circus geweest gister en we hebben met de meiden gegeten. Heel gezellig allemaal.
Volgend weekend gaan we als het goed is naar Brownsberg, dus dan gaan mijn bergschoenen mee!
Morgen gaan we naar Overbrigde. Dat is een strand in de binnenlanden. Ik hoop dat het droog blijft en dat de zon lekker schijnt. Als het alleen droog blijft dan mogen we al van geluk spreken.
Gister weer naar salsales geweest. De leraar riep me aan het einde even bij zich. Hij zei dat hij het idee had dat ik me hier verveelde en dat hij het goed kon zien wie er een danser was. Hij vroeg of ik vroeger aan ballroomdansen had gedaan en of ik al eerder salsalessen heb gehad. Ik zei van niet en toen zei hij dat hij het idee had dat ik een beetje me tijd stond te verdoen hier en hij stelde voor om me te plaatsen in de groep voor semi gevorderden. Echt helemaal geweldig! Ik mag maandag komen kijken. Die lessen zijn op maandag en donderdag. Ik kan nu gewoon instromen. Als ik dan geluk heb kan ik de gevorderden cursus ook nog doen! Ik hoop het. Ik vind het echt zo leuk!

En dan nu eindelijk een verhaal over mijn stage. Iedereen vraagt hoe het is en vaak heb ik te weinig tijd om dat helemaal elke keer uit te schrijven dus vandaar dit bericht.

Ik loop dus stage in het St. Vincentiusziekenhuis. Ik werk op afdeling 70, dat is een chirurgische afdeling. De afdeling is in tweeën gedeeld: voor (schoon) en achter (vies). Met schoon wordt bedoeld de operatiewonden en met vies worden de andere wonden bedoeld zoals de Ulcus Cruris wonden en Diabetes wonden.

Ik word elke keer op een andere unit geplaatst (voor of achter). Elke unit heeft een unit-oudste: dat houdt gewoon in dat diegene verantwoordelijk is voor alles wat er gebeurt en dat die alles coördineert. Voor de rest heb je dan verpleegkundigen, verzorgenden, enz. Als je hier verzorgende ben, dan mag je in principe alles, behalve infuus inbrengen. In Nederland is dat dus echt niet zo!

Je kan een aantal taken krijgen:
- Baden: Dan ga je de mensen wassen, alleen noemen ze dat hier baden.
- Vitale functies: Je houdt alle patiënten in de gaten wat betreft bloeddruk, pols en temperatuur. Dit is vooral belangrijk bij de patiënten die van de O.K. komen.
- Omloop: dan zorg je voor de medicijnen en ga je bloedsuiker prikken bij alle diabetes patiënten. Je zorgt voor de rest ook voor de infusen e.d.
- Wondbehandeling: Dit spreekt voor zich, jij verzorgd alle wonden. Dit gebeurt vooral veel achterin. Daar zijn veel wonden van patiënten die Ulcus Cruris hebben. Als je niet weet wat dat is, dan moet je het maar even googlen, dan zie je pas hoe vies die wonden zijn. Dat zijn echt geen kleine schaafwondjes, maar wonden waarbij soms de hele huid van de hiel weg is. Je weet echt niet wat je zien. Dan hebben we ook de decubitus (doorligplekken) wonden en de diabetes wonden. Die zijn ook echt gigantisch. Voor mijn wondenkennis zit ik hier echt goed!
- Unit-oudste: Dan ben je verantwoordelijk voor wat er gebeurt, wie wat doet, wanneer, hoe, enz. Je coördineert dus alles en je moet alles goed in de gaten houden.

Er moet de hele dag door gerapporteerd worden. Alles moet in de gaten gehouden worden en er worden elke keer mensen ontslagen en dan komen er weer nieuwe mensen bij. Zo gaat het de hele dag door.
De mensen komen van en gaan naar de O.K. Als we ze naar de O.K. worden we gebeld en dan moeten we ze brengen. We gaan dan gewoon met de lift naar beneden en dan moeten we door een hal waar iedereen door heen loopt en dan zo naar de O.K. lopen. Iedereen kan de patiënt dus zien. Alles is open (geen ramen) en de patiënt wordt dan zo weggebracht. Dan ga je van de hitte de airco in. Het is altijd wel lekker om daar ‘even’ te staan. Maar ‘even’ is het vaak niet! Voordat je naar binnen gaat moet je je aanmelden. Dan moet je ‘schellen’ (zo noemen ze bellen). Je moet dan eigelijk wachten totdat er gereageerd wordt, maar vaak wordt er niet gereageerd, dan gaan we gewoon naar binnen. Dan staan we zegmaar in het tussenstuk tussen de buitenwereld en de O.K. Of er niemand te bekennen, of je hebt al 20 keer gezwaaid voordat er gereageerd wordt. Uiteindelijk (ik heb 1x 20 minuten staan wachten) wordt de patiënt opgehaald en meegenomen door de deur naar de O.K. Wij krijgen dan weer een telefoontje om ze op te halen.
De patiënten die van de recovery komen zijn vaak nog geen eens half wakker! Ik vind dat echt een eng idee. Ik weet niet hoe lang ze op de recovery blijven, maar niet lang in ieder geval. De patiënten moeten tig keer worden aangesproken en ze vallen elke keer weer in slaap of zijn slecht aanspreekbaar. Ik heb er een gezien waarvan ik dacht dat die een insult kreeg, omdat ze zo raar in dat bed aan het bewegen was. Ik wist niet wat ik zag!

Overal wordt jodium op gedaan. Soms ook zalven, maar hoofdzakelijk worden alle wonden behandeld met jodium.
Absorberend verband kennen ze hier niet. Hier worden baby pampers of maandverband op de wonden gedaan als absorberend verband. Rekverband is hier ook niet. Er wordt hier gezwachteld met niet-rekbaar verband en dan wordt er een speciale techniek toegepast.
Gazen worden steriel gemaakt. Dat wordt aangeleverd in grote stalen boxen. Soms zijn er nog geen eens genoeg boxen. Ze maken hier één steriel veld en daar doen ze alles mee. Dus dat is na 5 tellen al niet meer steriel.

Het lopen hier gaat ook een stuk trager. In het begin liep ik nog goed vooruit. Nu loop ik op net zo’n manier. Waarschijnlijk ook door de warmte. Het is hier zo benauwd, daar word je gewoon niet snel van.

Ik heb van de week anamneses afgenomen. Ik moest dat bij een jonge vrouw doen (nog geen 24 jaar). Ze vertelde dat ze ‘een soort dunne darm ontsteking’ had. Zelf wist ze geloof ik niet waar ze het over had. Ze wist alleen dat ze veel buikpijn had.
Toen de arts kwam zei hij: “Ja joh die heeft de ziekte van Crohn”. Toen later iets aan haar gevraagd werd en daaraan werd toegevoegd dat ze de ziekte van Crohn heeft, keek ze de zuster wazig aan. Ze weet dus echt niet dat ze de ziekte van Crohn heeft terwijl de diagnose al in 2005 was gesteld. Ze heeft dus al die tijd rond gelopen met het idee van de ontsteking af te zijn terwijl ze een ziekte heeft die blijvend is.
De voorlichting en inlichting is hier dus ver te zoeken. De ene benadrukt dat het belangrijk is om voorlichting te geven en de ander zegt niks. Het gebeurt vaak genoeg dat als ik vraag waarvoor iemand naar de O.K. gaat dat ze het niet (precies) weten. Ik krijg dan de vaagste antwoorden. Echt heel sneu allemaal. En daardoor worden de mensen angstig omdat zij niet weten wat er gaat gebeuren.

De helft van de artsen zijn super aardig, echt grapjassen, maar er lopen er ook een hoop bij die een beetje uit de hoogte zijn gevallen. Die hangen dan boven de patiënt: “Umm ja oké, ja, uhm ga maar naar huis”. Vaak is alles ook snel snel snel. Soms als een patient wat vraagt, worden ze afgekat. ‘Ja ze moeten niet zo nieuwsgierig zijn’, is dan meestal de houding van de arts. Maar er zijn ook een hoop leuke artsen!
Ik hoorde van de week dat er maar 1 longarts is voor heel Paramaribo. Die arts heeft dus nooit rust. Moet er niet aan denken!

Mijn collega’s komen ook steeds meer los. Nu begint het steeds gezelliger te worden en ik begin steeds meer mijn draai te vinden. Sommige collega’s die bouwen echt gigantische grote muren om zich heen en andere zijn weer heel sociaal en gezellig.

De patiënten zijn ook heel leuk en geïnteresseerd. Ze vragen een hoop over Nederland en over mij, want er zijn een hoop patiënten die familie in Nederland hebben of er hebben gewoond.
Ik had een vrouw gewassen die letterlijk zei: “Als ik elke dag zo word gebaad, dan ben ik echt in de zevende hemel”. Dat was echt zo leuk! Ze lag onderuitgezakt in bed en ik zei haar dat ze iets rechtop moest zitten, want als er een andere zuster zou komen dat die dan waarschijnlijk zou zeggen dat ik haar niet goed had achtergelaten. Toen kreeg ik als reactie: “Dat moeten ze proberen!! Ik geef ze zo 2 klappen in hun gezicht!!” En dat van een vrouwtje van een jaar of 80. Echt heel grappig.

Die uniformen zijn trouwens wel gigantisch warm. We moeten ze eigelijk op de hand wassen, maar de vrouw van onze taxichauffeur wast onze was. We hebben onze eigen taxichauffeur (Jeffrey) en die zei dat zijn vrouw voor een kleine vergoeding onze was wilde wassen. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We kregen een keurig gestreken pakket terug, helemaal super wit! Echt helemaal geweldig!

Zo dit waren de stage verhalen. Ik leer dus echt een hoop en doe veel ervaring op! Iedereen is weer op de hoogte. Ik hoop dat het weer een beetje beter weer wordt hier, maar ook in Nederland! En mijn paps en mams zitten lekker met ’t Wiel in Turkije dus die hebben geen klagen over het weer geloof ik!! Of toch wel? Hoorde dat het regende! Komt helemaal goed hoor paps en mams!!

Dikke kus vanuit Suriname!